Ulu bir çınarın gölgesinde yetiştiğimi yeni anladım.
Rahmetli dedem geldi aklıma; dik mağrur, asaletle söylediği sözlerini düşündüm. Ne kadar doğru ve isabetliydi benzetmeleri. Kolay olmamıştı elbet, hayatı mücadele ile geçirmişti.
Kırgınlığı mağlubiyetleri ile yüreğinde, benliğinde yıkılmaz bir kale inşa etmişti.
Her dem içtiğimiz keyif çaylarımıza bile geçmişten bu güne sohbetleriyle bambaşka değer katardı. Çay deyip geçmez çay için ” her yerde, her kişiyle içilmez çay er kişinin huzurudur” derdi.
Anlıyorum ki, yitirdiğimiz değerlerin arasında çay muhabbetlerimizde varmış. Yıllar önce o zamanlar çay keyfiyetten değil, ihtiyaçtan içilirmiş.
Onca işin yorgunluğunu atacak sıcak bir çay ve hakkını verecek dost, o yorgun bedene ağrıyan ruha en büyük şifa imiş.
Düşündüm de, bizler çayı ihtiyaç olarak hiç içmedik. Ruha dokunacak bir dostumuz da olmadı maalesef o huzuru da ruhumuza hiç nakşedemedik.
Huzur ve dostun dokunmadığı yürekle çınar olmakta mümkün değildi haliyle.
Bardalınınız da sıcacık çayınız ve her yudumda ruhunuza ışık olacak dostunuz olması dileğiyle...