Yıllardır alışık olduğum şeyler. Fakat bugün ciddi ciddi isyan eden ve artık çocuğunun kendisini çıldırttığını, dayanmadığını, çaresiz olduğunu ve bana da gün boyu nasıl dayandığıma taaccübünü dile getirecek sabır dileyen Sinirden gözyaşlarına hâkim olamadığını yazan bir notla karşılaştım.
Bu velim dünya hayatının en güzel nimeti olan çocuğu bir anne babaya lütfedilen en güzel mucizeyi zehir ve işkence olarak anlatmıştı. Çok mu duygusal yaklaşıyorum acaba diye önce empati yapmaya çalışıyorum. Karşımda olanlardan habersiz, masum, o parlayan saf gözleri görünce hata yapmadığımı, çocuklara sevgiden başka bir duyguyla yaklaşılmayacağını kendime yineleyerek, nasıl olurda bize sunulan şekilsiz hayattan gelecekten bihaber olan yeryüzünün süsü rengi çiçek misali küçük bir çocuğa kızılabilir diye düşünüyorum.
Sahi neydi bu anneyi çileden çıkaran? Gerçekten evladının dersi yapmak istememesi miydi sorun? Şayet tek sorun bu olsaydı çözüm aranır, zevkle eğlenerek çalışma sağlanabilirdi. Peki, o gün annenin evladından beklediği şey gerçekten o günkü dersini yapması mıydı? Yoksa! Annenin kendine bile dile getiremediği evladına bakışlarındaki sevgiyi merhameti yok eden birincilik hırsı evladını yarış atı olarak görmesi miydi? Öğretmen öğrencisine yeni bir şeyler öğretmenin, bir insanın hayatında temele dokunmanın, hayatında ilk olmanın, bir insana yön göstermenin bilinciyle sabır ve sebat duygusuyla yaklaşır bu bilinçle ekim verimle devam eder.
Bu duygu ne zaman yok olur? -Yarış, hırs ve başkalarıyla kıyaslama, başkaları için "biz"in "ben" in hortladığı yerde sabır ve sevgi gider. Karşıdan gerçek manada ne için neyi bekliyoruz? Peki, biz ne için nasıl davranıyoruz sorularının cevabını kendimize verdiğimizde alacağımız sonuç; dertlerin en güzeli ile dertlendiğimizi anlamak olacaktır.
"Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum" (Hz. Ali ra.) Böyle güzel dert sahiplerine müjdeler olsun.
