Sanki büyük bir kargaşanın ortasında bulmuş gibiyim kendimi.
Beton yığınlarının arasından izlediğim insanların oradan oraya koşuşturmalarına bir anlam uydurmaya çalışıyorum.
Bazen tek başıma dolaştığım sokakların hiç bitmek tükenmeyen, sonu olmayan bir hapishane olduğunu ve bu hapishanenin sınırları yokmuş gibi davranan insanların yüzündeki anlamsız gülümsemelerin gittikçe katlanılmaz bir hal aldığını düşünmeye başlıyorum.
Kalabalığın içinde tek başıma etrafta olup bitenleri izlerken sordum kendime, ben bu kargaşanın neresindeyim?